Kenmerken van deze schimmels

Indeling

Echte meeldauw wordt veroorzaakt door een groep hogere schimmels, uit de familie van de Erysiphaceae, uit de klasse van de Ascomycota, de zakjesschimmels. Geslachtelijke sporen zijn dan ook ascosporen, die met 8 in een zakje en met veel zakjes tegelijk worden gevormd in vruchtlichamen, de cleistotheciën. Seksuele sporen worden door sommige soorten slechts zelden gevormd. Van sommige soorten zijn ze nog nooit gevonden en is het onduidelijk of ze (nog) bestaan. Van oudsher zijn de seksuele vruchtlichamen de basis voor de indeling in soorten. Aan het aantal asci per cleistothecium en de vorm van de cleistothecium-aanhangsels kunnen soorten worden onderscheiden. Soorten zonder seksuele vruchtlichamen werden ingedeeld bij een soort rest-klasse, de Fungi Imperfecti (imperfect = onvolmaakt) of Deuteromycota (deutero = tweederangs), hoewel uit alles wel duidelijk was dat het Ascomycoten waren. Ze hadden dan ook een aparte, imperfecte naam (Oidium-soorten). Tegenwoordig worden schimmels ingedeeld op basis van moleculaire opmaak en doet het wel of niet vormen van vruchtlichamen er niet meer toe.

Hogere schimmels

Hoewel je het zo op het eerste gezicht niet zou zeggen, zijn echte meeldauwschimmels hogere schimmels. Ze zijn aangepast aan het overleven op bepaalde waardplanten, en groeien zodanig dat ze parasiteren op de plant, zonder deze te doden. Met speciale structuren, de haustoriën, zuigen ze voedingsstoffen uit de cellen van de epidermis. Hogere schimmels zijn onder de microscoop te herkennen aan de tussenschotten (‘septen’) in hun schimmeldraden. De schimmeldraden worden hierdoor opgedeeld in cellen. Tussen de cellen is wel goed contact mogelijk. Alle Ascomycoten en Basidiomycoten (en Deuteromycoten) zijn hogere schimmels.

Lees meer onder Vlekken >>